Skip to main content
Consortium for Service Innovation

Vraaggestuurd

Kennis is een bijproduct van onze interactie.

Als we over kennismanagement praten, komt een aantal vragen naar boven:

  • Welke kennis moeten we vastleggen?
  • Welke kennis is belangrijk of heeft waarde? 
  • Hoe valideren we de kennis die we hebben?  

De KCS methode stelt voor dat we de behoefte deze vraag laten beantwoorden. We willen reageren op issues die bovenkomen in de context van werk uitvoeren.  We willen hergebruiken wat we weten en de dingen die nieuw zijn vastleggen. We willen geen problemen inbeelden, anticiperen of creëren die niet hebben plaatsgevonden. Dit idee wordt ondersteund door academisch werk dat uitgevoerd is op het gebied van autonome systemen en systeemdenken. Dit werk richt zich op het idee dat deze systemen worden beïnvloed door gebeurtenissen en actoren in het systeem, en als resultaat zijn ze zelf-optimaliserend.

Hoewel we graag proactief willen zijn, zijn we over het algemeen niet goed in het voorspellen van de toekomst wanneer relevante ervaring ontbreekt. Zelfs met ervaring uit het verleden is ons succespercentage vrij laag. Als we het eens zijn dat we toekomstige gebeurtenissen niet kunnen voorspellen, het een na beste wat we kunnen doen is heel goed worden in waarnemen en reageren. Het vraaggestuurd principe stelt voor dat onze focus gestuurd wordt door behoeften (vraag) van diegenen die we dienen. Vraag vertelt ons welke kennis vast te leggen en welke kennis waarde heeft en door hergebruik van de kennis valideren we deze kennis in de Oploslus. In de Ontwikkellus, patronen van hergebruik van kennis kunnen helpen voorspellende of preventieve capaciteiten die de efficiëntie van de organisatie te verbeteren. De patronen van hergebruik kunnen ons helpen hoog-invloed verbeteringen identificeren voor functionaliteit, processen en beleid dat drastische bedrijfsverbeteringen kan teweegbrengen, gebaseerd op de collectieve ervaring van de kenniswerkers.

Dit is een heel andere manier van denken over organisatie en proces. We hebben kort gesproken over hoe de meeste van onze bedrijfspraktijken zijn ontwikkeld als een resultaat van de laatste honderd jaar van fabrieken of productielijnen managen. Historisch gezien, zijn dit deterministische systemen. In een productiemodel kennen we de gewenste uitkomst (het product) en de bronnen en vaardigheden die nodig zijn om die uitkomst te creëren. Fabricageprocessen gebruiken voorgedefinieerde processen en bronnen in een ‘bevel en controle’ model die variatie minimaliseert en output maximaliseert. Probleemoplossen is een niet-deterministisch proces. De uitkomst van het oplossen van een nieuw probleem is van nature onbekend, ook kennen we het proces niet of welke bronnen nodig zijn om het probleem op te lossen. De processen en bronnen die nodig zijn in niet-deterministische modellen komen vanzelf op; ze zijn gebaseerd op de context van de situatie. Onze benadering en de vereiste bronnen, veranderen wanneer we meer leren over de situatie.

KCS is gebaseerd op gebeurtenisgebaseerde ‘just-in-time’ actie, niet zekerheidgebaseerde ‘just-in-case’ actie. Het is erg moeilijk om de toekomstige waarde van een interactie te voorspellen. We willen de ervaring (kennis) vastleggen en vervolgens de vraag onze aandacht naar kennis dat waarde heeft laten bepalen. Dit is onderdeel van de elegantie of efficiëntie van het KCS-model. We willen het huidige probleem oplossen door het hergebruiken, verbeteren, en als het er niet is, creëren van kennisartikelen. We besteden geen tijd aan het reviewen of verbeteren van kennis dat nooit zal worden hergebruikt. De kennis die wordt hergebruikt, is gevalideerd, gebaseerd op behoefte, door hergebruik: hergebruik is herziening. De beste mensen om kennis te valideren zijn de mensen die het elke dag gebruiken.

Creative Commons License

  • Was this article helpful?